Daleka Północ była regionem o dość wyraźnie zarysowanej specyfice. Skutki tej odmienności odczuły dotkliwie liczne inne ludy Lordaeronu tak w sensie pozytywnym – wzajemnej wymiany dóbr materialnych, doświadczeń, informacji, jak też negatywnym – w postaci grabieży i zniszczeń wojennych. Zasięg bytności Norlodów we wczesnych wiekach ograniczał się do Northrend oraz północnej i środkowej części Lordaeronu. Mieszkańcy tych terenów należeli do wielkiej grupy ludów northońskich i stanowili ich najdalej na północ wysunięte odgałęzienie. Początkowo różnice językowe z pokrewnymi etnicznie społecznościami, które przenikały w różne strony Lordaeronu, nie były tak wyraźne, jak kilka wieków później; wynikało to z genetycznych powiązań, jak też świeżego udziału niektórych ugrupowań northońskich w wielkiej wędrówce ludów.

Świat, po ciemnych wiekach wchodził na znacznych połaciach Lordaeronu oraz Azerothu w okres odnowy. Główne ośrodki cywilizacji przesuwały się na północ. W tym okresie na arenę dziejów wkraczają odważni wojownicy północy siejąc wszędzie gdzie dotrą zabobonny strach. Dla ówczesnych ludów najazdy Norlodów były niezmiernie dotkliwą „plagą niebios”.

Rabunkowe napady Norlodów, skierowane ku najbardziej zamożnym regionom, miastom, przynosiły początkowo wyłącznie dewastację, a zdobywane łupy w ograniczonym zakresie kształtowały smak estetyczny i potrzebę zbytku grabieżców. Głębsze konsekwencje miały tu raczej kontakty handlowe i inne formy pokojowej penetracji w środowiska northońskie, podejmowane z inicjatywy władców południa.
Otwarty charakter kultury, ukształtowany w ciągu wielu stuleci kontaktów z cywilizacją krajów Lordaeronu, okazywał się wielce przydatny, kiedy zaszła potrzeba akceptacji nowych układów politycznych, gospodarczych, ideologicznych w chwili stałego osiedlenia się Norlodów na nękanych dotąd napadami ziemiach.

Chęć zabezpieczenia przed dalszymi napadami północnych ziem Lordaeronu przyświecała królowi Draganowi, kiedy nadawał grupie norlodów ziemie położone na północnych ziemiach Tirisfal Glades. Oficjalnym początkiem obecności Norlodów jest tak zwany pokój z Clair sur Epte, po części legenda, po części fakt historyczny. Zgodnie z jego postanowieniami Dragon Epten, król zachodnich Fankhów, podarował drużynie norlodów, która pod wodzą Hrolfa od dłuższego czasu nawiedzała i plądrowała wybrzeża Trisfal, terytorium wraz miastem Rauen. Niebawem nastąpiły dwa dalsze nadania ziemi, oba od kolejnego króla Fankhów, Dargana, to drugie dla następcy Hrolfa, Hradara Długiego Miecza.

W pierwszym okresie stabilizacji Norlodowie zakładali warowne obozy, chroniące przed wrogim otoczeniem. W wyniku podboju lub dyplomatycznych zabiegów powstały nowe władztwa. Przejmowały one jednak wiele ze struktury administracyjnej, obowiązującej dotąd na podbitym terenie. Norlodowie szybko przystosowali się do miejscowych układów, przyjmując na siebie funkcje warstwy zwierzchniej i dokonując nowego podziału włości. Punktem wyjścia był rodzimy system patrymonialny, w którym cały obszar państwa stawał się własnością monarchy.

Niespotykane siły asymilacji i przystosowania stanowią trwałą cechę charakterystyczną Norlodów. Norlodanin poznając bezpośrednio cywilizowane środowiska Lordaeronu, akceptując tamtejszy sposób życia, uznawał zarazem panujący tam system pojęć i wyobrażeń o świecie. Nie rezygnował jednak całkowicie z własnych tradycji, zachowując wiele cech typowo northońskich.

Ujawniło się to w momencie, gdy niektórzy z nich ruszyli jako najemnicy do Azeroth. Szybko stali się tam oni siłą, zagrażającą królestwom południa...