Podbój Asghardu zaczął się w pierwszej części 1061 roku pod dowództwem Ymira w okresie, gdy po upadku dynastii Dellingów państwo snorrskie na południu Lordaeronu ogarnięte było wojną domową. Pomimo słabego oporu spowodowanego brakiem jedności wśród Snorrów, podbój Asghardu trwał prawie trzydzieści lat. Pierwszym miastem które uległo Tauredonom była Messyna. Następnie padła twierdza Meometta oraz Materrno. Dopiero forteca Menna powstrzymała zwycięski pochód.
Kampania 1061 roku zakończyła się jesienią, kiedy Tauredonowie powrócili do Taur. Zanim rok dobiegł końca, Ymir powrócił do Asghardu zajmując górską cytadelę Troina.

W następnych latach toczono szereg bitew. W 1068 roku Tauredonowie zwyciężyli pod Massalmeri, na południe od Messateto, które z kolei padło w roku 1072. Ymir zdobywszy to miasto powrócił do Taur. Sprawę podboju przejął w swoje ręce Yggdrasill. W 1077 roku Tauredonowie zajęli Trappani, by w 1079 wejść do Traorrminy. Były to dwie osady Snorrów. Wielka górska forteca Enna, zaatakowana po raz pierwszy w roku 1061, poddała się ostatecznie w 1087; zaś zdobycie Naotto w 1091 kończy proces narzucania Asghardowi tauredońskiej dominacji.

Opanowanie Asghardu przez Tauredonów nie przerwało rozwoju jaki się dokonał pod panowaniem snorrskim. Poszanowanie dotychczasowych odrębności, zapewnione wszystkim poddanym, ułatwiło dalszy rozkwit kulturalny.
Opanowane ziemie zostały podzielone i przyznane jako własność zdobywcom. Jako włodarze byli zobowiązani do wierności wobec miasta Taur i dostarczania mu corocznego trybutu. Tolerancja Tauredonów sprawiła, iż do miasta Taur przybyli uczeni z różnych części Asghardu, skąd mogli przekazać swą wiedzę Lordaeronowi...